Τα Δικά μας Παιδιά

Τελειώνοντας το χθεσινοβραδινό παιχνίδι παρατήρησα πως στην θύρα των επισήμων γινόταν του κουτρούλη ο γάμος! Α! πάλι τα ίδια σκέφτηκα.. αυτά ντε που συνέβησαν μετά το ματς με την Κασσάνδρα, πλησιάζοντας λοιπόν στο συμβάν εκείνο που παρατήρησα ήταν πως οπαδοί της ΑΕΛ μας τα είχαν βάλλει με δυο δικά μας παιδιά, τον Κώστα τον Κατσάρα και τον Ζήση τον Ζιάγκα. Χμ... τι έγινε ρε παιδιά ρωτώ και τότε μες την τσατίλα και κατεβάζοντας αγίους ένας τύπος αναφέρει πως μετά το γκολ του Ρομέου γύρισαν προς
την κερκίδα και είπαν "να παν να γαμηθούν" τρόμαξα. Μια πόλη ολόκληρη αγαπάει αυτά τα παιδιά, μια πόλη ολόκληρη τόσα χρόνια τώρα λέει ντάξει μωρέ δεν πειράζει! ντάξει ας μη μπορούν να προσφέρουν τίποτα, ας παίρνουν ένα μισθό εκεί για να ζήσουν την οικογένεια τους, εξάλλου αυτοί είναι ΑΕΛΑΡΕΣ και στα πέτρινα ήταν παρών, ντάξει μπορεί να μη σκαμπάζουν από μπάλα μπορεί ο Κατσάρας να "έκοψε" κάτι παίχτες τύπου Φορτούνη, να μην έβγαλε ούτε ένα παίχτη,  μπορεί ο Ζιάγκας το μόνο που ξέρει είναι να πίνει φραπέ με τον αντιπρόεδρο και να καπνίζει, αλλά είπαμε, δικά μας παιδιά,  και κάπου εκεί η κουβέντα σταματούσε.
Μετά θυμήθηκα ένα από τα μυθικά δημοσιογραφήματα, του Μέγα Μάιστρου στο οποίο ανέφερε πως ο Κατσάρας πρέπει να αρπάξει την ευκαιρία, και και και.... ξαναχαμογέλασα.
Ουδείς Αχαριστότερος του ευεργετηθέντος σκέφτηκα, ρούφηξα την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο μου, πάτησα την γόπα με μανία στα σκαλιά του arena, σήκωσα τους γιακάδες μου και περπάτησα μέχρι το σπίτι. Το κρύο είναι το καλύτερο φάρμακο για να ξεθολώσει το μυαλό από σκέψεις... από εφιάλτες....

Share