Σιωπή...

Είναι κάτι στιγμές που φτάνεις στο σημείο να αντιληφθείς ότι το κτίσμα που χεις χτίσει δυστυχώς με ένα απλό αεράκι γίνεται τόσο "χάρτινο" όσο ο πύργος από τραπουλόχαρτα. Υποχωρεί κάτω από τα πόδια σου και συ ανήμπορος να αντιδράσεις θέλεις να ρίξεις την ευθύνη της κακοτεχνίας σε όλους παρόλο που γνωρίζει πως και συ είσαι μέρος του προβλήματος.

Μια τέτοια ώρα, μια τέτοια μέρα είναι και η σημερινή.
Κρίνω καλό προς στιγμήν τούτη την ώρα να σιωπήσω.
Τι και αν κάποια παιδιά παίζανε ?
Τι και αν η ομάδα εμφανίστηκε με 8 παίχτες έναν αγώνα πριν ?
Κανείς δε νιώθει και δε πονά όπως πονάνε σήμερα οι αγνοί πραγματικοί οπαδοί.
Σήμερα λοιπόν προτιμώ να σιωπήσω, μερικές φορές η σιωπή είναι πιο εκκωφαντική από τα βρισίδια που έρχονται στο μυαλό και στη γλώσσα.
Εκείνοι που Φταίνε Πραγματικά το ξέρουν μέσα τους, οι φωνές και οι σκέψεις μας στοιχειώνουν τα όνειρα τους. 

Share