Ξεκίνησα να γράφω τούτο εδώ το κείμενο πολύ ώρα τώρα. Το έγραψα και το έσβησα αρκετές φορές μέχρι να το αναρτήσω. Ο λόγος? προφανείς... Πώς να δώσεις να καταλάβουν κάποιοι νεώτεροι αυτά που έγιναν τότε.
Έχουν γραφτεί από ειδικούς και μη, χιλιάδες λέξεις επί του θέματος. Η τεχνολογία και το googleαρισμα μπορεί να δώσει σε κάποιους την δυνατότητα να νοιώσουν "επιδερμικά " το τι νοιώθαμε τότε.
Τότε που δεν υπήρχε facebook και δεν χρειάζονταν να πατήσεις like για να παραβρεθεί κάποιος σε μια εκδήλωση, σε έναν ξεσηκωμό σε έναν αγώνα.
Τότε που πηγαίναμε στο γήπεδο δύο και τρεις ώρες πριν για να "πιάσουμε" θέση στα κρύα τσιμέντα, και όχι στο καρεκλάκι made in China.
Τότε που για την βροχή, στην καλύτερη των περιπτώσεων είχαμε "σακούλες" και όχι πολυκαρμπονικά σκέπαστρα..
Τότε που η ΑΕΛ ήταν ομάδα, και το κατεστημένο πράγματι μας κυνηγούσε με αιτία.
Σήμερα μπορεί το κίνημα των "αγανακτισμένων" να πήρε την μεγάλη δημοσιότητα, και την προβολή από ένα like στο facebook. αλλά ξεχνάνε κάποιοι πως δεν θα είχε την απήχηση που έχει αν εκατομμύρια Έλληνες δεν ήταν στα όρια της εξαθλίωσης, και δεν νοιώθουν έντονα την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν για τις αδικίες που υφίστανται, και όλα αυτά, μη ξεχνάμε σε άλλες πόλεις... Στη δική μας, πλέον, ας είναι καλά το freddo capuccino με αφρόγαλα...
Καλό είναι λοιπόν κάποιοι οι οποίοι θέλουν να "σπρώξουν" τον κόσμο της ΑΕΛ προς μια κατεύθυνση, να γνωρίζουν πως ο Λαρισαίος φίλαθλος έχει μνήμη, κρίση, και άποψη, και πως δύσκολα "κατευθύνεται" από τσιτάτα και νεωτερίστηκες τακτικές.
Το ΄88 πέτυχε γιατί ήταν αυθόρμητο. Το '88 ήταν το δικό μας "κίνημα των αγανακτισμένων" δεν στηρίχτηκε στο facebook, και πέτυχε. Δεν είναι τυχαίο που από τότε, ποτέ άλλοτε δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο. Πάντα το πρωτότυπο είναι το αυθεντικό, όλα τα άλλα imitation....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου